Bazı cümleler vardır, istatistikleri, raporları, saatler süren tartışmaları susturur. Bu cümle de öyle. Ne kadar acı, ne kadar çıplak, ne kadar sarsıcı… Ve ne yazık ki, ne kadar gerçek.

Bir insan düşünün: Sessiz, yoksul, görünmez. Komşumuz… Belki aynı duvarı paylaştık onunla. Belki balkonundan sarkan çamaşır ipini gördük, ama açlıkla bükülen belini görmedik. Çocuklarının gözündeki eksikliği fark etmedik. Çünkü biz artık bakıyoruz ama görmüyoruz. Dinliyoruz ama duymuyoruz. Yaşarken yoktu o insan; öldüğünde var oldu.

Ve şimdi soralım kendimize:

Bu kurban kime? Ölüyü mü doyuruyoruz, yoksa dirilerin utancını mı gizliyoruz?

Bir kapı ötede aç yatan bir insan varken, mutfakta pişen yemeğin dumanı övünülecek şey değildir. Komşusu açken tok yatanın imanı sorgulanıyorsa, komşusu ölürken duyarsız kalan neyle övünebilir?

Bu sadece bir açlık hikâyesi değil. Bu bir toplumun vicdan testidir. Cenazede gösterilen merhamet, hayat sürerken gösterilmeyen ilgiyi telafi etmez. Gösterişli taziyeler, yaşarken gösterilmeyen insaniyetin yerini tutmaz.

Evet, insanın insana en çok benzediği an acı anlarıdır. Ama bu benzerlik yalnızca cenazelerde, yalnızca taziye çadırlarında ortaya çıkıyorsa; biz insanlığın sadece gölgesinde yaşıyoruz demektir.

Toplumsal dayanışma; yalnızca özel günlerdeki kurbanlarla, iftar sofralarındaki tabaklarla ölçülemez. Gerçek dayanışma, gözle fark etmektir, gönülle hissetmektir, el ile uzanmaktır. Bize düşen, öleni doyurmak değil, ölmeden fark etmektir.

Çünkü bazen bir tas çorba, bir kurbandan daha kutsaldır.

Yeter ki zamanında verilsin.

Yeter ki yaşarken hatırlayalım.